Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2020

Όταν το παιδί «πολεμάει» για τη θέση του στην ομάδα

 

Μήπως το παιδί σας ανταγωνίζεται τους συμπαίχτες του για περισσότερο χρόνο στο παιχνίδι; Μήπως βλέπει ως εχθρούς τους συμπαίχτες του και όχι τους αντιπάλους καθώς νιώθει ότι πρέπει να πολεμάει συνεχώς για να κρατήσει τη θέση του στην ομάδα;

Είμαι σίγουρη ότι αρκετοί από εσάς έχετε βρεθεί αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Πως νιώσατε; Πως νιώθει ο αθλητής που συνειδητοποιεί ότι η «καρέκλα» του στην ομάδα τρίζει κάθε μέρα; 

Ας μιλήσω λίγο για τη θετική πλευρά του θέματος: για το ότι μπορεί αυτή η πρόκληση να του βγει σε καλό. Να του προκαλέσει δηλαδή τέτοια συναισθήματα (πείσμα, επιπλέον προσπάθεια, μεγαλύτερη βελτίωση σε σημεία που είναι αδύναμος κτλ) ώστε να αποδεικνύει κάθε μέρα μέσα στο γήπεδο ότι είναι σημαντικός. Ότι η θέση που έχει του αξίζει πραγματικά και μπορεί και ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος. Άρα, έχουμε ένα παιδί που προσπαθεί, που θέλει να είναι βασικός στην ομάδα του, που δουλεύει σκληρά για αυτό που αγαπάει... Όλα ωραία ως εδώ... Φτάνουν όμως αυτά;

Τι γίνεται όταν η θέση του «απειλείται» από εξωτερικούς παράγοντες; Παράγοντες που, δυστυχώς, όσο και να προσπαθήσει δε μπορεί να τους πολεμήσει; Τι εννοώ; Για παράδειγμα, το παιδί δεν έχει το «σωστό» επίθετο για να μπορέσει να προχωρήσει αρκετά, δεν έχει κάποιον «γνωστό» μέσα στην ομάδα που θα τον έχει από κοντά και θα τον «προωθεί» ή, σε γενικές γραμμές, οι γονείς του δεν έχουν «στενές φιλίες». Δε θα αναλύσω τα παραπάνω καθώς είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς τα γνωρίζετε και τα έχετε βρει μπροστά σας στην πορεία του παιδιού σας στο ποδόσφαιρο. Τι κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις; Δε θα δώσω εγώ απάντηση σε αυτό το ερώτημα, πιστεύω είναι στο χέρι του κάθε γονέα και του κάθε παιδιού.

Θα πάω λίγο αρκετά χρόνια πίσω για να δώσω ακόμα ένα παράδειγμα: γνωρίζω πολλά άτομα (στην ηλικία μου) που πριν περίπου 30 χρόνια ασχολιόντουσαν με το ποδόσφαιρο και ήταν πολύ καλοί παίχτες. Όταν έφτασαν, με την αξία τους, στην ηλικία των 14-15 ετών τότε άρχισαν τα θέματα, αν και ήδη είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν πολλά... Οι φορές που έμεναν στον πάγκο γίνονταν όλο και περισσότερες καθώς οι προπονητές έβαζαν στους αγώνες τον γιο του «τάδε» ή τον ξάδερφο του «τάδε» και ούτω καθεξής. Η κατάληξη; Οι περισσότεροι από αυτούς παράτησαν το άθλημα... Από τότε η ιστορία συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται... Κρίμα για τα παιδιά που αξίζουν και έχουν ταλέντο...

Θα κλείσω με μια αναφορά στα πραγματικά νούμερα που παρουσιάζουμε στην Ελλάδα: αν ψάξουμε πόσους παίχτες έχουν «βγάλει» οι ελληνικές ακαδημίες, πόσους θα βρούμε; «Μετρημένους στα δάχτυλα» θα έλεγα εγώ. Οι λόγοι; Κάποιοι από αυτούς που ανέφερα παραπάνω όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άτομα που μπορούν να αναγνωρίσουν-να καλλιεργήσουν τα πραγματικά ταλαντούχα παιδιά, η έλλειψη τεχνογνωσίας των ατόμων που πλαισιώνουν τις ομάδες κτλ. 

Αυτά από μένα, περαιτέρω σχόλια δικά σας...

Πηγή: soccermum.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου