Παρασκευή 10 Μαΐου 2019

100 χρόνια από την φοβερή μέρα που ο Ελληνισμός του Πόντου με πόνο βαθύ άφηνε πίσω μία ιστορία αιώνων..

Γράφει η Βιολλέτα Εσπερίδου Κασαμάκη
Συμπληρώνοντε 100 χρόνια από εκείνη την φοβερή μέρα που Ελληνισμός του Πόντου με πόνο βαθύ άφηνε πίσω του την ιστορία αιώνων. Θέλησα να παραθέσω ένα κείμενο  απο  σκέψεις που μου έχουν κατακλήσει  αυτές τις μέρες για αυτούς που ως το τέλος της ζωής τους κράτησαν μέσα τους βαθιά, την πίστη τους, τον ελληνισμό τους .
ΝΤΟ ΘΕΣ ΠΑΙΔΙΜ ΝΑ ΤΟΥΡΚΕΥΟΥΜΕΝ ?

Πόντοs πατρίδα αγαπημένη μακρινή. Πονώ όταν σε σκέφτομαι. Όταν το θρόισμα των φύλλων σου ηχεί στα αυτιά μου. Όταν το κελάιδισμα των πουλιών ηρεμεί την σκέψη μου. Όταν στα κυματά σου σταματάει το βλέμμα μου. Πονώ όταν σε θυμάμαι. Όταν την μνήμη μου άγγιζει το χθέs. Όταν οι αναμνήσειs δεν σταματούν στο χρόνο. 'Οταν η θελησή μου είναι πάνω από τιs δυνάμειs μου,να ξαναζήσει το χαμένο όνειρο...Αυτό το όνειρο που πάντα θα πόνα, που πάντα θα ματώνει.

Προσπάθησα πολλέs φόρεs με την νου μου να βρεθώ δίπλα σ'αυτούs τουs ανθρώπουs. Σ'αυτούs τουs Έλληνεs του Πόντου λίγο προτού πάρουν την μεγάλη απόφαση.Μια απόφαση που θα τουs έκανε ν'αφήσουν  πίσω τουs τα πάντα.  Ν'αφήσουν πίσω τουs τα μέρη που γεννήθηκαν που αγάπησαν που δημιούργησαν. Ν'αφήσουν πίσω τουs τιs ελπίδεs τουs τα ονειρά τουs τιs αναμνήσειςs τουs, και να ξεκινήσουν για το άγνωστο........................

Πωs άραγε μπορεί ο ανθρώπινοs νουs να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Ένα φοβερό δίλημμα. Ή δηλώνω Μουσουλμάνοs και κρατώ τα πάντα, ή δηλώνω Χριστιανόs και τα χάνω όλα. Διερωτήθηκα πολλέs φορέs το τι δύναμη ψυχήs είχαν αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο αλήθεια ηρωισμό έκρυβαν μέσα τουs.

Τα λόγια ενόs  Έλληνα του Πόντου  που έφευγε από εκεί, παιδί ακόμα ρωτώνταs την μάνα του,  ''Που πάμε μάνα, εδώ θα τα αφήσουμε ολα ? και η απάντηση τηs μάναs  ''Ντο θεs παιδίμ να τουρκεύουμεν'' , ηχεί και θα ηχεί στα αυτιά μου όσο θα ζώ.

Στη θυμισή τηs θα ανατρέχει ο νουs μου στο μεγαλείο τηs ψυχήs τουs, τηs θυσίαs τουs, του θάρρουs τουs.

Στη θυμισή τηs θα δακρύζω, θα αναρριγώ, και θα νιώθω το πόσο μικρή φαντάζω εμπρόs τουs. Εμπρόs  σ'αυτούs που δεν δίστασαν που δεν δείλιασαν.                                                                                                                   

                                                                      Το ποιήμα που ακολουθεί είναι στην  μνήμη αυτών των γενναίων ανθρώπων.                               ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΣ?  ........                                                                                                                                   Έσκυψες το κεφάλι και προχώρησες , στους ώμους το φορτίο σου βαρύ, 

                                                                                               η όψη αλλαγμένη και η έκφραση , το βήμα σου γοργό μα ασταθή.                                                                                                                                                                                           Λίγα τα λόγια πολλές οι σκέψεις, που τώρα πας ? που θα βρέθεις ? 
                                                                                               Ετίναξες στα πίσω το κορμί σου, σταμάτησες για λίγο να σκέφτεις.
                                                                                               Μόχθησες, αγωνίστηκες, προσπάθησες .Δέθηκες με την γη που τώρα αφήνεις.
                                                                                               Που άραγε σε σέρνουνε, σε παν΄   Όχι τα μάτια μην τα κλείνεις.
                                                                                               Αφήνεις πίσω όνειρα, χάρες, νεκρούς  που έθαψες με τόσο πόνο,
                                                                                               Σπίτι που θρόνιασες ελπίδες μακρινές,  να ξεθωριάζουν μες τον χρόνο.
                                                                                               Χρόνια ανέμελα και χαρωπά ,που τις λαχτάρες έτρεχες να νιώσεις,
                                                                                               μέσα σ΄ άγαπες, έρωτες κρυφούς , που  ονειρευόσουνα να εκπληρώσεις.
                                                                                              Μα ήλθε κάποτε ο καιρός , τα πάντα γύρω σου να τα αφήσεις ,
                                                                                              ο πόνος και οι φωνές σου έλεγαν ...φύγε απ΄δω άλλη πατρίδα πάνε να γνωρίσεις.
                                                                                               Προσπάθησε, προχώρησε ακούς μια φωνή που μέσα απ΄την καρδιά σου βγαίνει
                                                                                               Όχι δεν θα μπορέσω δεν μπορώ....
                                                                                              Μ΄ αυτήν την γη που τώρα την πατώ, μ΄αυτήν την γη πάντα θάμαι δεμένη.
Πηγή: Ολύμπιο Βήμα 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου