Πρόωρη εξειδίκευση στο παιδικό ποδόσφαιρο: Ένας δύσκολος δρόμος για τα παιδιά

Πολλοί γονείς ονειρεύονται να γίνει ο γιος τους ο επόμενος Μέσσι. Τα όνειρα και τα θέλω του γονιού για το παιδί του, μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά, ολόκληρη τη ζωή του παιδιού και να έχουν μεγάλο τίμημα. Βλέπουμε συχνά γονείς και προπονητές να πανηγυρίζουν έξαλλα για την κατάκτηση ενός τίτλου ή μιας νίκης. Βλέπουμε παιδιά να κλαίνε επειδή έχασαν ένα παιδικό τουρνουά. Βλέπουμε εικόνες με τόσο ακραίες αντιδράσεις, λες και κρίνεται ένα παιχνίδι Champions League!!!

Τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με τη χαρά της νίκης ή της συμμετοχής. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι επιδράσεις μεγάλες στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού. Για να μπορέσει να γίνει ένα παιδί πρωταγωνιστής, μεγάλος ποδοσφαιριστής, επαγγελματίας ή πρωταθλητής σε κάποιο άθλημα γενικότερα, χρειάζονται ως και 10 χρόνια εντατικής δουλειάς, με κόπο, ιδρώτα, κούραση, πίεση ψυχολογική και σωματική.

Όμως, παρά τις θυσίες και τις προσπάθειες που θα κάνει ένα παιδί, η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη. Δυστυχώς, στον αθλητισμό δεν λειτουργούν όλα με βάση τη λογική, την αξιοκρατία και την σχέση προσπάθεια-ανταμοιβή.

Οι ανταμοιβές μπορεί να είναι ανύπαρκτες για το παιδί και να έχουν ως αποτέλεσμα μια χαμένη παιδική ηλικία, ψυχολογικά και σωματικά τραύματα και το στίγμα της αποτυχίας. Τα παιδιά που ειδικεύονται γρήγορα και βιώνουν πολλές επιτυχίες σε νεαρή ηλικία, δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν σε αποτυχίες αργότερα.

‘Ολα αυτά δε σημαίνουν ότι πρέπει να αποθαρρύνουμε ένα παιδί που έχει την όρεξη και το ταλέντο να ασχοληθεί σοβαρά με το ποδόσφαιρο. Όμως, είναι υποχρέωση μας σαν προπονητές και γονείς, να τοποθετήσουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση-προτεραιότητα και απλά να βοηθήσουμε τα παιδιά,να διαχειριστούν σωστά τα παραπάνω.

Υπάρχουν νόρμες και κανόνες, υπάρχει ο σωστός δρόμος, υπάρχει το περιεχόμενο της προπονητικής διαδικασίας για κάθε ηλικία.

Η προσωπική ικανοποίηση του προπονητή ή το καμάρι του γονιού δεν έχει θέση σε αυτή τη διαδικασία. Το παιδί σίγουρα πρέπει να ενθαρρύνεται να συμμετέχει σε διάφορες οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες, όπως και να έχει χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι.

Όταν το παιδί επιδείξει ένα ιδιαίτερο ταλέντο, ο γονιός πρέπει να βοηθήσει το παιδί σε αυτή του την ενασχόληση,σε συνδυασμό με το σχολείο και τις υπόλοιπες κοινωνικές του δραστηριότητες, χωρίς να το πιέσει.

Δυστυχώς,δεν υπάρχει πρόβλεψη και οργάνωση από την πολιτεία για να βοηθηθούν τα παιδιά-ταλέντα σε συνδυασμό με την εκπαιδευτική διαδικασία.Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι σε αυτές τις περιπτώσεις είτε να σταματάει το παιδί την ενασχόλησή του στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου για να αφιερωθεί στα μαθήματα είτε να αμελεί τα μαθήματα του και να δίνεται στον αθλητισμό.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών? Τα συμπεράσματα δικά σας. Η απόφαση είναι επίσης δική σας. Είναι όμως μια απόφαση ζωής, δύσκολη σίγουρα, όπως και ότι αφορά τα παιδιά μας. Προσπαθήστε να θέσετε τα πράγματα στη σωστή τους βάση.

Τελειώνοντας θα σας κάνω μια ερώτηση, που κάνω συχνά και στα παιδιά όταν συζητάμε:
Κοιτάξτε γύρω σας, στον κοινωνικό σας περίγυρο και δείτε πόσοι είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές (ζουν από το ποδόσφαιρο) και πόσοι είναι γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές κ.α.

Είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, από ότι γιατρός ή δικηγόρος.

Βασίλης Παπαδάκης
Προπονητής Ποδοσφαίρου
Πηγή: football-academies.gr